Περίληψη
Η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού αποτελεί σημαντική πρόκληση για όλα τα συστήματα υγείας διεθνώς, τόσο λόγω του αυξανόμενου προσδόκιμου ζωής, όσο και των λοιμωδών νοσημάτων που απαιτούν επάρκεια ανθρώπινου δυναμικού για την παροχή ποιοτικής και ισότιμης φροντίδας υγείας. Στόχος της παρούσας εργασίας είναι αφενός η διερεύνηση της αυξητικής τάσης για αλλαγή εργασίας των Νοσηλευτών/τριών στην Ελλάδα, ως ένα πολυδιάστατο φαινόμενο κυρίως των κρατικών νοσοκομείων και αφετέρου η ανάδειξη των παραγόντων που συμβάλλουν θετικά ή αρνητικά σε αυτή την τάση. Για την κατανόηση των καθοριστικών παραγόντων του οδηγούν στην τάση αυτή και τη σύγκριση της θέσης της Ελλάδας με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αναλύθηκαν δεδομένα, από τις βάσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), την Eurostat και την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), ως προς την αναλογία νοση- λευτικού προσωπικού/πληθυσμό/ιατρούς/κλίνες και το μέσο επίπεδο αμοιβών. Στους καθοριστικούς παράγοντες αλλαγής επαγγέλματος περιλαμβάνονται η χαμηλή ικανοποίηση από την εργασία, η επαγγελματική και η συναισθηματική εξουθένωση, το εναλλασσόμενο ωράριο, τα χαμηλά επίπεδα αμοιβών, οι αδικαιολόγητες μετακινήσεις, το αίσθημα αδικίας και η γραφειοκρατία. Μετά την πρόσφατη κρίση της πανδημίας CoViD-19 και τη διαπιστωμένη έλλειψη του νοσηλευτικού προσωπικού, για την ενίσχυση του νοσηλευτικού τομέα απαιτείται να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα, όχι μόνο σε κυβερνητικό επίπεδο, αλλά και από τις νοσοκομειακές διοικήσεις.
