Περίληψη
Οι περιορισμένοι οικονομικοί πόροι και το συνεχώς αυξανόμενο κόστος των υπηρεσιών Υγείας έχουν οδηγήσει τις κυβερνήσεις στην αναζήτηση πολιτικών, οι οποίες θα συνδυάζουν την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών με τον έλεγχο του κόστους.
Το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί την πιο σημαντική εισροή των Συστημάτων Υγείας, απορροφώντας το μεγαλύτερο ποσοστό των δαπανών για την Υγεία. Σε αυτό το πλαίσιο και δεδομένου ότι, οι αμοιβές των ιατρών αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών προς το ανθρώπινο δυναμικό, ο σχεδιασμός του κατάλληλου τρόπου αμοιβής τους είναι απαραίτητο να συμπεριλαμβάνεται στις προτεραιότητες της πολιτικής υγείας.
Στα σύγχρονα συστήματα υγείας, οι κύριες μέθοδοι αποζημίωσης των ιατρών είναι ο πάγιος μισθός, η αμοιβή κατά πράξη και κατά περίπτωση και η κατά κεφαλήν αμοιβή. Στην παρούσα εργασία εξετάζονται και συγκρίνονται οι μέθοδοι της ιατρικής αποζημίωσης στην Ελλάδα, η οποία χαρακτηρίζεται από ένα εθνικό σύστημα υγείας (ΕΣΥ) μικτό στη χρηματοδότησή του (γενική φορολογία, κοινωνική ασφάλιση, ιδιωτική ασφάλιση και πληρωμές) και στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου κυριαρχεί η κρατική χρηματοδότηση (γενική φορολογία), με στόχο την αξιολόγηση των εφαρμοζόμενων πολιτικών στην Ελλάδα και την εξαγωγή συμπερασμάτων για τη βελτίωσή τους στο πεδίο αυτό.
